اولین کاری که پس از خواندن صفحه ادبیات روزنامه اعتماد و یکی دو روزنامۀ دیگر می کنم. سر زدن همیشگی به یکی دو وبلاگ است. اول از همه به وبلاگ من و ام اس سر می زنم. ویولت، نویسنده اش، صمیمی و عامیانه می نویسد و تقریبا می شود از نوشته هایش شناختش. وبلاگش با آن رنگ ارغوانیش به نظر من محشر است. بعد از آن وبلاگ یادداشت های یک دختر ترشیده را می خوانم. آنی دالتون!!نویسنده اش، طنز خوبی دارد اما بیش و کم کمی گنده دماغ و مغرور می نویسد. این است که ممکن است توی ذوق آدم بخورد و تا ته نوشته اش را نخواند. جدا پیش آمده. معلوم است این یادداشت ها در مورد ازدواج است و تنهایی و از این حرف ها. بعد هم وبلاگ دوست عزیزم یوسف علیخانی یعنی تادانه. اژدهاکشی با دومتر قد و یک سبیل -واقعا ۳۰ بیل هست- پر و پیمان پشت لب. اما برعکس ریخت و روز مردانه یی که برای خودش ساخته تا بخواهی مهربان و خوش سر و زبان است. وبلاگش پر است از تاریخ تولد. چیز غریبی است. این یکی ادبیاتی است. عین نویسنده اش.